ခ်စ္လွစြာေသာျမန္မာစတီးမစ္မိသားစု၀င္ အေပါင္းတုိ႔ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

Mingalar par. My dear Myanmar steemians families.

တစ္ခါတုံးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ေနရာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း တည္ရွိခဲ့ပါသတဲ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ လူေနအိမ္ေျခေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာေ၀းတဲ့အတြက္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္စြာနဲ႔ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ၿမိဳ႕ထဲက ဥပသကာျဖစ္ၾကတဲ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ လာေရာက္ ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေသာက္ေရအုိးမ်ားအား ေရျဖည့္ျခင္း၊ တံျမက္စည္းလွည္း အမႈိက္ရွင္းေပးျခင္းေတြရွိတဲ့အတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ အလြန္ေနခ်င့္စဖြယ္ သာယာလွပေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာလည္း ေျမသားနဲ႔တမံဖုိ႔ထားတဲ့ ေရကန္ႀကီးတစ္ကန္လည္း တည္ရွိေနေလေတာ့ သာယာလွပမႈကုိ ပုိမုိတင့္တယ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေရကန္ႀကီးထဲ မွာလည္း ငါးေလးေတြ ဖားေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလရဲ႕။ ေရကန္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ ငါးေလးေတြ ဖားေလးေတြ နဲ႔ သစ္ပင္ေတြအု႔ံဆုိင္းေနတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ ေက်းငွက္ေတြကို ရြာထဲက လူငယ္အခ်ဳိ႕နဲ႔ လူႀကီးအခ်ဳိ႕တုိ႔ဟာ လာေရာက္သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က တားျမစ္ၿပီး ကာကြယ္ထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လစ္ရင္ လစ္သလုိေတာ့ ငါးမွ်ား၊ ငွက္ပစ္၊ ဖား႐ုိက္လုပ္တတ္ၾကေသးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းက သံဃာေတြက ေမာင္းထုတ္ရတတ္ပါေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ေနလာခဲ့တာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တုိးတက္စည္ပင္ေရးအတြက္ လမ္းေတြေဖာက္၊ အိမ္ေျမယာေတြတုိးခ်ဲ႕လာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေလးဟာ တုိးတက္မႈနဲ႔အတူ ဆူညံမႈေတြအျပင္ လူမႈအ႐ႈတ္အေထြးေတြပါ ေရာေထြးလာခဲ့တယ္။ လူေနအိမ္ေျခနဲ႔ ေ၀းကြာတုံးက ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟာ လူေနအိမ္ေျခနဲ႔ နီးလာတဲ့အတြက္ လူေတြအ၀င္အထြက္မ်ားလာသလုိ လူမႈအရႈတ္အေထြးေတြက ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီကုိ ေရာက္ေရာက္လာေတာ့ သံဃာေတြဟာလည္း တရားအားထုတ္ႏုိင္မႈနည္းပါးလာခဲ့တယ္။ လူအ၀င္အထြက္မ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် တရားအားထုတ္မႈ နည္းပါးလာ႐ုံတင္မကပဲနဲ႔ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတြဟာ လည္း တစ္ႏွစ္ သံဃာတစ္ပါးေလာက္ လူထြက္ၿပီး အနီးနားက မိန္းမေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳကုန္ၾကပါေလေရာ။

ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးတည္း အေတြးေတြနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ကုန္ၿပီ။

ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းဟာလည္း ဖ႐ုိဖရဲ

သံဃာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ

အမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း ခပ္ကဲကဲ

ေအးခ်မ္းမႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္

ပူေလာင္မႈေတြေရာက္ၿပီး

ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တရားအားထုတ္ခ်င္လုိ႔မွ အားထုတ္လုိ႔မရ

ေက်ာင္းကလည္း ဦးပဇင္းေတြ လူထြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳကုန္လုိ႔ မက်န္သေလာက္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကုိရင္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ကုိရင္ေတြ အရြယ္ေရာက္ရင္ လူထြက္ကုန္ၾကအုံးေတာ့မယ္။
အုတ္တံတုိင္းပဲျခားတဲ့ ရပ္ကြက္က မိန္းမေတြက ကုန္ႏုိင္ဘူး။
ေက်ာင္းက ဦးဇင္းေတြေတာ့ ကုန္ေနၿပီ။
အမ်ဳိးသမီးေတြ က အျမဲလာ
ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း ေနမေကာင္းတဲ့ လူနာလုိပဲ။
တည့္တာကုိ မစားခ်င္ပဲ မတည့္တာကုိမွ စားခ်င္ေနၾကတတ္ၾကတယ္။
လူမႈအ႐ႈတ္အေထြးေတြၾကားမွာ လုံးလည္ ခ်ာလည္လုိက္ သာသနာေတာ္အတြက္ သကၤန္းစည္းလာတာ သာသနာမစည္ပင္ပဲ သာသနာပ်က္မဲ့ကိန္း

ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးလည္း သည္းမခံႏုိင္။ စိတ္ညစ္လာသလုိ စိတ္လည္းပ်က္လာမိတာေပါ့။

ခါးေတာင္း ေျမွာင္ေအာင္ႀကိဳက္

အုတ္တံတုိင္းေပၚကုိတက္

လက္ကုိင္ ေလာ္စပီကာကုိ လက္ကကုိင္

ရပ္ကြက္ဖက္ကုိလွည့္ၿပီး

“ေဟ့ ရပ္ကြက္ထဲက အမ်ဳိးသမီးေတြ ငါက်န္ေနေသးတယ္ ေဟ့ ငါက်န္ေနေသးတယ္ ဟ” လုိ႔

အားရပါးရ တက္ေအာ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။

တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္ တစ္ရက္ အသက္ရွည္ႏုိင္ပါေစ။

ေရးသားသူ(Author)___

@ansoe (MSC 012)

Soe Naing

Myanmar Steemit Community

21-2-2019 ၾကာသပေတးေန႔(Thursday)